Da har jeg lest 3 bind og 7 bøker av Jon Fosse uten punktum – Septologien I-VII. Er fortsatt litt ambivalent om jeg likte det eller ikke. Likevel, det var en nerve her. Et sug gjennom over 1000 sider. Sterke fortellinger, og religiøse blaff med smak av mystikk. Fosse både nevner og beundrer Meister Eckhart. Fx kan det da fremlegges som her i siste boka (s. 99ff):
… då Jesus i den ytste avmakt døydde på kossen var det Gud sjølv som døydde, for Faderen og eg er eitt, som det skrive står. … med Jesu Kristi død på krossen døydde hemnens Gud, og med Jesu Kristi oppstode, Guds oppstode, og med hans forsvinning bort frå det skapte, var på nytt sambandet mellom Gud og menneske der … den gode Gud no til stades i mennesket, ja som eit lysande mørker der inst inne i menneska, … i ei viss tyding er ikkje Gud noko, han er eit mørkt lysande ingen ting, eit ingenting, eit inkje, og samstundes er han óg i alt som er, han er være, eit fråvær som er nærvær, for Gud er både i og borte frå det skapte … Gud er æve, og æva kan ikkje vera nokon ting, noko avgrensa, noko i rommet, så Gud er all fortid, all notid, all framtid der utanfor tid og rom, og difor er Gud frå æve til æve, og han veit alt, han er allkunnig, og difor er alt som skjer på ein måte sett alt avgjort med di det alt finst til i Guds æve, i Guds minne, også i den frie viljens handlingar er alt til i Guds alt og ingenting, for óg når all skapning er borte er der inkje, ingenting, slik er det med alt som er
Jon Fosse – Eit nytt namnd s 99ff
Dette er jo ikke spesielt lettfordøyelig, men det har vel aldri mystikken vært…. 🙂
