I Syn og segn 04/13 er det et lengre intervju med Jon Fosse. Han er blitt praktiserende avholdsmann og katolikk, og jeg synes et par avsnitt fra dette lange intervjuet bør med her i bloggen.
Først litt om forskjellen kvekernes andakt og det at han nå har funnet seg til rette hos katolikkene:
… Eg lurte på å melda meg på eit konvertittkurs (i 80-åra). I staden enda eg opp hjå kvekarane i Bergen. De har eg alltid kjent meg nær, og dei kjenner eg meg framleis nær. Men i dag er det noko ukvekersk over å vera kvekar, dei er blitt så sekteriske. Skal ein først fjerna alt, slik at berre det tause møtet i sirkelen står igjen, er det lettare for ein usosial fyr som meg å vera ein av mange i Stefanusdomen enn ein av fire i ein kvekarring.
Litt senere i intervjuet snakker han varmt om kvekerne:
… Dei gode kvekarane mine har alltid snakka om det indre lyset. Enno kjenner eg meg som ein kvekar. Gudshuset på Stakkeland er framleis mitt gudshus, meir enn Stefansdomen her i Wien. Kvekarane oppstod som ei protestsekt i England på 1700-talet, og sentrale tankar hos de var formulerte alt på 400-talet av Augustin, og ikkjen minst på 1200-talet av Eckhart i ein katolsk tradisjon. Når ein ser sånn på det, kan ein like godt vera katolikk.
Tidlig i intervjuet forteller han at flaska er lagt på hylla. At alkoholen tok over livet hans. Han er ikke avholdsmann, men har ikke rørt alkohol på halvannet år. Han utdyper dette litt senere i intervjuet – på en særegen måte:
… Skrivinga har gitt ein slags sjelefred – og rusen, drikkinga. Litt bevisst har eg bytt ut spriten med spiriten. Før fann eg fellesskapen meir med svirebrør på skjenkestova enn i kyrkja eller messa. Det kjennest personleg godt å vera ein pitte liten del av ein stor samanheng, saman med mange levande og døde. Nedst på rangstigen, på bakarste benk, har eg det bet i det katolske hierarkiet.
